Midden op de stoep in de Lutmastraat staat een opvallende plantenbak. Je kunt er niet omheen, figuurlijk gesproken dan. Het is een trofee, een cup, met viooltjes erin. ‘Horeca toernooi Chabab 2006 1e prijs’ staat erop. Je ziet het wel vaker, ludieke plantenbakken. Oude vuilnisbakken, kapotte wc-potten, dat werk. Onbruikbaar geworden spullen die een nieuwe functie krijgen.
Maar dit is meer dan een bijzondere plantenbak. Er vóór ligt namelijk een vel papier en een rode roos. Op het papier staat: ’Respect Mother Nature, don’t poison her with cabbage’. Dit is een statement, een éénmansactie van een roepende in de ‘stadswoestijn’. Tegen de vervuiling, tegen de wegwerpmaatschappij! Naar ik vermoed ligt de directe aanleiding voor deze verstilde oproep op nog geen meter afstand ervan: een hoop rotzooi rondom de boom tegenover de beker. Daar ‘neergegooid door nieuwe bewoners in de benedenwoning’, weten twee passerende dames mij te vertellen, ‘het ligt er al meer dan een week’.
Een paar dagen later kom ik er weer langs. De trofee is verdwenen. Evenals de rommel rond de boom. Daar is nu een man in de weer met zakken aarde. ‘Er komen ook nog mooie plantjes in’, zegt hij, als onze blikken elkaar kruisen. - Daar zal moeder blij mee zijn -, denk ik.
Nu kun je natuurlijk lacherig doen over het feit dat ‘cabbage’ kool betekent en niet afval (carbage), maar dat is flauw. Ik bewonder mensen die tegen de stroom van onverschilligheid en moedeloosheid, tegen de ‘wat-maakt-dat-beetje-wat-ík-doe-nou-uit’-stroming in blijven zwemmen, met het risico voor zonderling of wereldvreemd te worden uitgemaakt. ‘Don Quichot’ is niet voor niets mijn lievelingsboek. (Hoewel je in het kader van het streven naar duurzame energie ook in onze tijd beter niet tegen windmolens kunt vechten).
’Verbeter de wereld, begin bij jezelf’ wordt wel gezegd. Maar de wereld verbeteren? De wereld is zo groot. Als we nu eens begonnen met onze eigen buurt. ‘Verbeter de buurt, begin bij jezelf’. De eenmansactie in de Lutmastraat laat zien dat het effect kan hebben. Waar eens een vuilnishoop lag, floreert nu een boomtuintje.
Deze ‘Don Quichot’ in De Pijp heeft – wat mij betreft – zijn 1e prijs verdiend. Wie zwijgt stemt niet altijd toe, maar soms is spreken goud!
