Quellijnstraat verliest haar hart

“Niemand is blij met de beslissing om buurthuis Quellijn te sluiten. We begrijpen de teleurstelling bij het personeel en de bezoekers heel goed. Maar het stadsdeel legde ons € 500.000 aan bezuinigingen op. We wilden zo min mogelijk op personeel bezuinigingen, dus dan kijk je naar de huisvestingskosten. Door Quellijn af te stoten, realiseren we een flink deel van de bezuinigingen. Met zo’n harde beslissing verdien je nooit de schoonheidsprijs voor communicatie. Je treft mensen in hun bestaan”, zegt Yvonne te Slaa, manager participatie en activering in (Oud) Zuid van Combiwel, de organisatie voor welzijn in verschillende stadsdelen, die verantwoordelijk is voor het besluit om de activiteiten in buurthuis Quellijn stop te zetten.

Onherroepelijk
De stemmen van protesterende en verontruste buurtgenoten doen er niet meer toe. Al jaren waren er geluiden dat het buurthuis dicht moest en telkens leidden die tot rumoer in de Frans Halsbuurt, totdat het loos alarm bleek. Nu het besluit onherroepelijk is, laaien de emoties nog meer op. Werknemers achter de bar kunnen er nauwelijks over uit. “In februari werd ons het besluit door directeur Hans Zuiver meegedeeld. Persoonlijke meningen deden er niet meer toe. De eindafweging hadden ze al gemaakt. Niemand begrijpt het. Als wij mensen hier in het buurthuis vertellen dat we gaan sluiten, dan is er ongeloof. ‘Het loopt toch goed?’, zeggen ze. Het is waar: onze activiteiten zijn succesvol. Er is altijd volk.”

Onheilstijding
Cursiste keramiek, Maria Redmeijer, kreeg van een docente de onheilstijding te horen. Ze is enigszins verbolgen. “Het buurthuis heeft een belangrijke functie voor de buurt. Vooral ouderen en mindervaliden worden gedupeerd. Ik heb altijd in deze buurt gewoond. Het buurthuis was er voor iedereen. Laagdrempelig, drijvend op vrijwilligers uit de buurt, iedereen kon er terecht”. De jongen aan de bar vormt het bewijs van haar stelling. “Ik kom hier bijna dagelijks voor een kopje koffie. Ik ben vaak wat druk in mijn hoofd. Hier kan ik tot rust komen.”

Ook Daphna Brekveld (deelraadslid van Vereniging Oud Zuid) betreurt de sluiting. “Sluiting betekent een verschraling van de activiteiten in de buurt. Ik ben bang dat deze bezuiniging de eerste van een hele keten is. Ik vind dat je als politiek moet zorgen dat het sociale domein in stand blijft. Je treft nu mensen aan de onderkant van de samenleving, die juist steun nodig hebben. Het verleden heeft uitgewezen dat je hier op lange termijn de tol voor betaalt.”

T’ai chi
In de vitrine bij de ingang van het buurthuis hangen nog oproepen voor de verschillende activiteiten die er tot de zomervakantie plaatsvinden: het maken van wenskaarten, een cursus Nederlands en contacten leggen voor anderstaligen, samen eten voor 55-plussers, de verdedigingssport t’ai chi en koersbal, een Australische variant op jeu de boules.

38 jaar lang voorzag het buurthuis in een behoefte, sinds 1985 vervulde Combiwel deze. Volgens Te Slaa is het de bedoeling dat alle activiteiten elders worden voortgezet. “We hebben er voor gekozen niet op kwaliteit in te leveren. Alles is er op gericht om het aanbod in stand te houden. Ons werk vraagt er juist om dat wij in de wijken blijven, maar we kunnen het ons niet veroorloven in ons eentje in dure panden te zitten.”

---

Wieg van het cabaret
Buurthuis Quellijn bevindt zich op een voor het cabaret in Nederland historische plaats. De hier eind 19e eeuw gevestigde nachtsociëteit Het Wapen van Habsburg bood op 19 augustus 1895 de toen 27-jarige Eduard Jacobs als eerste in Nederland de gelegenheid om betaald cabaret te maken. Zijn in Frankrijk volgestopte koffer met cabaretmateriaal kon open, waarmee het optreden in de Quellijnstraat aan de wieg kwam te staan van een genre dat ruim een eeuw later nog steeds aan populariteit wint en voor vele schouwburgen de kurk is waar de exploitatie op drijft.