De Pijp in de stad, een verkiezingsdebat

Het Okura hotel had gratis zijn Ballroom I+II beschikbaar gesteld, een zeer ruime zaal. Aan het immens hoge plafond hingen moderne kroonluchters bestaande uit grote goudkleurige schijven. Een mooi bruggetje naar de gouden plak die het groepje actieve Pijpbewoners verdient voor de perfecte organisatie van dit debat. Ondanks de korte voorbereidingstijd stroomde de zaal vol tot bijna de maximum capaciteit van 250 belangstellenden. Er klonk een verwachtingsvol geroezemoes voordat de politieke prinsen en prinsessen die naar de hand van het publiek zouden gaan dingen.

Het was een gemêleerd groepje politici dat aantrad. Van de grootstedelijk Groen Links coryfee Rutger Groot Wassink tot Jelle de Graaf van de nog niet echt gevestigde Piratenpartij. Hij en Jacques Klok van het CDA behoeven nog wat meer debatkilometers om op gelijke voet te komen met doorgewinterde stadsdeelbestuurders als Sebastiaan Capel (D66) en Paul Slettenhaar (VVD). Johnas van Lammeren vertegenwoordigde de partij voor de Dieren. Qua vrouwelijke vertegenwoordiging scoorde het panel slechter dan het kabinet, namelijk een kwart: Remine Alberts en Carolien de Heer verdedigden de standpunten van respectievelijk SP en PvdA. De laatste had als enige een fanclub meegenomen (‘aanbidders’ in ballroom termen, allen in rode sweaters), waaruit mag blijken dat die partij er nog zin in heeft.

De Amsterdammers met een migratieachtergrond werden alleen vóór de statafel vertegenwoordigd door aanstormend talent Souraya Kichouhi, die als debatleider de grote mannen en vrouwen achter de tafel strak in het gareel hield. Zij zou met nog wat extra humor zo aan de slag kunnen in De Balie. De  politici mochten van haar eerst even de tong losmaken met een voor hen onverwachte pitch van een minuut over de gewenste toekomst van de Pijp. Dat leverde geen verrassingen op. Daarna werden drie stellingen afgewerkt die door de Pijpbewoners via een enquête waren gekozen. Met behulp van een ouderwets ‘conducteurs spiegelei’ met een rode en een groene kant lieten de politici weten of ze het eens of oneens waren met een stelling. De stellingen werden onderbouwd met voorbeelden uit de Pijp, maar gelden voor de hele stad.

De eerste stelling luidde dat Amsterdamse jongeren zich al vanaf 15 jaar bij Woningnet moeten kunnen inschrijven. Door deze drie jaar ‘voorsprong’ zouden jongeren die in De Pijp opgroeien minder snel worden gedwongen de buurt of zelfs de stad te verlaten vanwege de hoge huren. Deze stelling leidde tot evenveel rode als groene reacties en een levendig debat over het Amsterdams woningbeleid. De stelling past niet helemaal goed in de partijpolitieke sjablonen. Partijen die elkaar vinden in het verhogen van de bouwproductie van goedkope woningen verschilden bijvoorbeeld dan weer van mening of je Amsterdamse jongeren mag ‘voortrekken’. De opvattingen over de percentages sociale huur, het middensegment en koopwoningen kwamen wel weer rechtstreeks uit de partijprogramma's.

De tweede stelling ging over de bescherming van kleine winkels en ambachtsbedrijven. De opgeheven bordjes leverden alom hilariteit op, omdat de VVD als enige rood vertoonde. Op dit punt is er dus brede steun voor bescherming, maar over het hoe verschillen de meningen. De suggestie van een ‘NV De Pijp’, naar analogie van de Zeedijk, ging de meesten te ver. Langzaam verschoof de discussie daarna naar de vraag hoe groot de invloed van de burger eigenlijk is. De derde stelling ging over het autovrij maken van straten en daar leende diezelfde discussie zich prima voor: de zaal ging nu echt los. Termen als buurtreferenda, dictatuur en burgerparticipatie vlogen door de zaal. Het publiek vermaakte zich uitstekend.

De debatleider eindigde met de oproep om toch vooral je vragen te blijven stellen aan de partijen. Hun e-mailadressen vind je onderaan deze pagina. Vervolgens steeg er gejuich op voor Souraya van haar eigen supporters: een terechte afsluiting.